بررسی اصالت زن-طبیعت و اندیشه‏های طبیعت‏گرایانۀ فروغ فرخزاد

شاید بتوان جدّی‌ترین بحث‌های نقد فمنیستی در زبان فارسی را در شعر فروغ فرخزاد یافت. او نخستین شاعری است که احساسات زنانۀ خود را آزادانه‌تر از دیگران بیان کرده و زبان و اندیشۀ او کاملا زنانه، لطیف، پاک، و بی‌آلایش است و همچنین هیچ‏کس چون او، نتوانسته زندگی زن معاصر ایرانی را چنین در شعر خود به تصویر کشاند. این مقاله می‌کوشد تا نگرش اصالت زن-طبیعت را در شعر فروغ فرخزاد بازیابی و واکاوی نماید، از این رو «هستی‌شناسی طبیعت»، «فصول و گردش ایّام»، «عناصر چهارگانه»، «درخت و گیاه»، و «موجودات زمینی و آسمانی» در پیوند با زبان و اندیشۀ فروغ فرخزاد مورد کنکاش قرار گرفته است. مقالۀ حاضر سعی بر آن دارد تا به این پرسش پاسخ دهد که در شعر و افکار شاعر، مفاهیم طبیعت‌گرایانه تا چه اندازه بازتاب داشته است و فروغ فرخزاد به‏عنوان شاعری زن به طبیعت چگونه می‏نگریسته است؟ بنابراین بررسی اصالت زن-طبیعت در شعر فروغ فرخزاد گامی است جهت کنکاش در اندیشه‏ها و آراء یکی از شاعران معاصر زن و شعرهای طبیعت‏گرایانۀ وی. روش تحقیق به‏کاررفته در این پژوهش از نوع توصیفی-تحلیلی می‏باشد.